Voor het publiek stond de deur al op 11 december open; de dag dat ook de officiële opening had moeten plaatsvinden, maar door de begrafenis van Prins Berhard, met wie de Efteling met name dankzij Pandadroom een speciale band had, op die dag, is deze uitgesteld naar deze doordeweekse dag. De gewone bezoeker heeft dus helaas niets van deze festiviteiten kunnen meekrijgen; festiviteiten die overigens tevens wat zijn versoberd.
Het sprookje:
Het Meisje met de Zwavelstokjes heeft zijn plek gevonden in het sprookjesbos naast de Fakir. Wie de sprookjesbosroute volgt komt er uiteraard automatisch langs, maar voor de zekerheid is wordt de bezoeker vanaf de uitgang van de Indische Waterlelies als het ware naar dit sprookje toegeleid. In de bomen wijzen over een stuk van 100 meter hoofdjes met kaarsen op hun hoofd de weg.
Toch valt het gebouw ook zonder deze route zeker niet over het hoofd te zien. Een behoorlijk groot gebouw in beste Pieck-traditie, bedekt met een laagje sneeuw, Nieuw en toch al oud. Details alweer volop. IJspegeltjes bij de ingang. En in de gang die daarop volgt een raam die je al wat in de stemming brengt. Als voorbereiding op de hoofdshow die komen gaat klinkt er muziek uit de speakers en achter het raam zie je het panorama van het dorp van het meisje met de zwavelstokjes. Op de voorgrond genieten muizen van op de grond gerold fruit; zichtbaar familie van de muizen die we in het huisje van de zeven geitjes terugvinden. Dan, als de muziek in de gang stopt en de lichten in de hoofdshowruimte aangaan is het tijd om daar plaats te nemen. De ruimte is minder groot dan van het qua opzet gelijke Chinese Nachtegaal, maar geeft het gelijk ook iets knussers. De lichten dimmen en een oudere vertelstem spreekt:
Oudejaarsavond, ijzige wind
Een eenzaam klein meisje, een verlaten kind
Een leven in armoe, geen liefde beschoren
Steenkoude voetjes, haar sloffen verloren…
De teksten zijn op rijm, maar waar het risico van truttigheid dreigt, valt het hier precies goed. We zien een meisje, op haar knieën. Een besneeuwde straat. Dat het koud is blijkt wel uit de damp die uit haar mond komt, precies zoals we dat zelf op koude dagen ervaren.
Maar de meest spectaculaire effecten verschijnen zodra het meisje de zwavelstokjes gaat ontsteken. We zien een rookwolk, met daarin de visioenen van het meisje. We ruiken ook de geur van lekker eten, zodra dat in beeld verschijnt, en dan, bij het laatste stokje zien we grootmoeder, eerst in de wolk, en daarna op volle grootte als geest. Het stokje dooft en we zien een wit aura rond het meisje, die vervolgens als geest naar “grootje” toegaat en haar in de armen springt. Ze dansen en we zien ze langzaam, al draaiend steeds kleiner worden, totdat er slechts een ster overblijft. Even lijkt de ster te veranderen in een hartje, en dan weer terug in een ster….
En dan gaan de lichten aan. Aan vele bezoekers is aan te zien dat het sprookje hen geraakt heeft. Een applaus, gepaste stilte, de loftuitingen achteraf; het zijn de verschillende manieren om hun waardering voor dit nieuwe sprookje te uiten.
Het sprookje is een technisch hoogstandje, en zeker het Andersenjaar waardig. Welke plek en status het uiteindelijk in het sprookjesbos zal krijgen blijft afwachten, maar de eerste reacties zijn in ieder geval veelbelovend.